حاکم شدن نفع فردی و کم رنگ شدن ایثار
عَنْ مُعَاوِیَةَ بْنِ وَهْبٍ عَنْ أَبِی أَیُّوبَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اَللَّهِ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ قَالَ: «یَأْتِی عَلَى اَلنَّاسِ زَمَانٌ عَضُوضٌ یَعَضُّ کُلُّ اِمْرِئٍ عَلَى مَا فِی یَدِهِ وَ یَنْسَى اَلْفَضْلَ وَ قَدْ قَالَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ «وَ لاٰ تَنْسَوُا اَلْفَضْلَ بَیْنَکُمْ» ثُمَّ یَنْبَرِی فِی ذَلِکَ اَلزَّمَانِ أَقْوَامٌ یُبَایِعُونَ اَلْمُضْطَرِّینَ أُولَئِکَ هُمْ شِرَارُ اَلنَّاسِ» .
امام ٰصادق (ع) فرمودند : چنان روزگار سختى بر مردم درآید که هرکسى آنچه دارد به دندان بگیرد و به کنجى خزیده و به تنها بخورد. با آنکه خداى عز و جل گفته است:«اى مردم. فضل و کرم را فراموش نکنید». در آن روزگار است که سودجویان به سراغ درماندگان مىروند تا هستى آنان را به بهاى اندک از چنگ آنان بربایند. این سودجویان بدترین خلق خدایند.
